ارزنده ترين گوهر مقصود نماز است
زيبنده ترين هديه به معبود نماز است

کوبنده ترين اسلحه ي مکتب توحيد
کز ريشه کند خصم تو نابود، نماز است

گفتم به خرد، پايه دين نبوي چيست ؟
فرياد برآورد و بفرمود: نماز است

آن نکته رسول مدني گفت به سلمان
سري که به توفيق تو افزوده نماز است

فرمود علي شير خدا ساقي کوثر
در مکتب ما، مقصد و مقصود نماز است
گويند که با فضه چنين فاطمه فرمود
سرچشمه ي لطف و کرم و جود نماز است

در دادگه عدل خدا روز قيامت 
 از صلح حسن شاهد و مشهود نماز است

از آمدن کرببلا آنچه به عالم
مقصود حسين بن علي بود، نماز است

اي آن که تويي منتظر مهدي موعود
رمزي که نمايد فرجش زود، نماز است

آن روز که آيد ز پس پرده غيبت
اول هدف مهدي موعود، نماز است

« ژوليده » بگو تا همه خلق بدانند

نزديکترين راه به معبود نماز است

برخیز ! كه روز نورسیده

رنگ شب از آسمان بریده

برخیز وببین كه : قدرت حق

گلهای قشنگ آفریده

از بوسه ی باد صیحگاهی

پیراهن غنچه ها دریده

برمخمل سبزه ، شبنم نور

ازدیده ی آسمان چكیده

برخیز وببین : چگونه بلبل

ازلانه ی خویش پر كشیده

از شوق ، خروس پرحنایی

سركرده ، سرود ناشنیده

دیگر نبود زمان خفتن

برخیز زخواب ، نوردیده

برخیز وبخوان نماز واجب

تادل شودت چنان سپیده

احد ده بزرگی

نماز در دیوان حافظ

من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق

چار تکبیر زدم یکسره برهر چه که هست

با وضو گرفتن از چشمه ی عشق به خدا ،به دنیا و مادیات پشت پا زدم و هر چه غیر از او بود رها کردم.

حافظ نماز در خم آن ابروان محرابی

کسی کند که بخون جگر طهارت کرد

آنکس که وضو از خون دل گرفت و در راه عشق جان باخت ،در محراب ابروان کمانی جانان می تواند نماز گزارد.(نماز واقعی از آن کسانی است،که با خون دل وضو ساخته اند)

خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد

به آب دیده و خون جگر طهارت کرد

نماز و عرض نیاز کسی که با خاطری دردمند و دلی سوخته وضو با اشک چشم و خونابه ی جگر گرفته،پسندیده و مقبول درگاه بی نیاز است.

درنمازم خم ابروی تو با یاد آمد

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

هنگام گزاردن نماز کمان ابروان تو ای محبوب به یادم آمد، و حالی به من دست داد که محراب نماز هم با من به خروش آمد و هم نوایی کرد.(چنان در نماز محو جمال حق بودم که محراب هم با من هم نوا شد)

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه های غریبانه قصه پردازم

بیاد یار و دیار آنچنان بگریم زار

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

به هنگام نمازی که در شام غربت و دوری از دیار و وطن خوانده می شود،چون گریستن گیرم،با زاری های غریب وار ماجرای خود را باز می گویم.